2/46 (2020)

Being a learner can be lonely and isolating. The academic culture in the UK can leave an individual feeling segregated and alienated both from their peers and, importantly, from their authentic selves, as they scrabble to have their voices heard in an ever-segregating and performative environment. This can detract from a good learning experience, particularly in subjects like religious studies which require a multi-focal approach to learning. Humanistic education theory recognises the need for mutuality and friendship. The theory grew from humanistic psychologists who placed ‘I’ at the centre of education practices, and led to the rise of Critical Reflection as a means of self-development in many fields of study. This has, in turn, given rise to an increase in self-awareness in learners with the capacity for endless improvement. But it can leave the individual feeling disengaged from their holistic self, as personal and academic learning are separated, with a sense of fragmentation between the subject material and the personal meaning for the individual. So, are there other ways to approach learning which incorporate both the self and the subject matter in a more holistic way? This paper proposes that one possible solution is to develop an autoethnographical approach which allows the individual to engage in the subject material while seeking his/her own truths in those materials. The core ideals of autoethnography allow this by connecting ‘personal (insider) experience, insights and knowledge to larger (relational, cultural, political) conversations, contexts and conventions’ in order to create ‘nuanced, complex, and specific accounts of personal/cultural experience’ (Adams et al., 2015, p. 25). The author will challenge canonical ways of conducting research by exploring the possibility of using autoethnography as a means of cultivating dialogue with a learning community, a body of knowledge and with the self, to develop a method for learning religion which allows for a holistic and integrative approach to the individual’s own self-understanding, and helps alleviate the loneliness of the learner through learning in ways that are congruent with core values and ideals.

Przekraczając osamotnienie ucznia: ku metodzie autoetnograficznej w studiowaniu i badaniu religii

Bycie uczniem bywa samotne i izolujące. Kultura akademicka w Wielkiej Brytanii może wywoływać w jednostkach poczucie wyizolowania i wyobcowania zarówno od swoich rówieśników, jak i, co ważne, od ich autentycznego ja, gdy starają się, aby ich głos był słyszalny w tym segregującym i performatywnym środowisku. Może to zakłócić proces edukacyjny, szczególnie w przypadku przedmiotów takich jak religioznawstwo, które wymagają wieloogniskowego podejścia do uczenia się. Teoria edukacji humanistycznej podkreśla potrzebę wzajemności i przyjaźni. Teoria ta pochodzi od humanistycznych psychologów, którzy umieścili ja w centrum praktyk edukacyjnych i doprowadzili do uznania krytycznej refleksji za środek samorozwoju w wielu dziedzinach nauki. Doprowadziło to do wzrostu samoświadomości u uczniów ze zdolnością do ciągłego doskonalenia. Z drugiej strony może to skutkować swoistym niezaangażowaniem osoby wobec jej holistycznego ja – jako że osobisty i akademicki rozwój zostają rozdzielone – oraz poczuciem oderwania materiału przedmiotu od jego osobistego znaczenia dla jednostki. Czy są zatem inne sposoby podejścia do uczenia się, które obejmują zarówno osobiste ja, jak i sam przedmiot w holistyczny sposób? Niniejszy artykuł proponuje wypracowanie podejścia autoetnograficznego, które pozwalając jednostce na zaangażowanie się w materiał tematyczny, umożliwia poszukiwanie w nim własnych prawd. Dzieje się tak dzięki podstawowym założeniom autoetnografii, łączącym „osobiste (wewnętrzne) doświadczenie, spostrzeżenia i wiedzę z szerszymi (relacyjnymi, kulturowymi, politycznymi) rozmowami, kontekstami i konwencjami” w celu stworzenia „zniuansowanych, złożonych i specyficznych opisów osobistego/kulturowego doświadczenia” (Adams i in., 2015, s. 25). Autorka rzuci wyzwanie kanonicznym sposobom prowadzenia badań, zgłębiając możliwość wykorzystania autoetnografii jako środka dialogu: ze społecznością uczącą się, z zasobem wiedzy i z samym sobą, aby opracować metodę uczenia się religii, która z jednej strony pozwoli na holistyczne i integracyjne podejście do własnego samorozumienia jednostki, a z drugiej złagodzi osamotnienie ucznia poprzez uczenie się w sposób zgodny z podstawowymi wartościami i ideałami.

Pobierz plik PDF.