2/46 (2020)

Ingmar Bergman’s middle years – from the late 1950s to the early 1970s – were a period of great creativity, but also of irreparable destruction on a private and artistic level. This paper takes stock of a film immediately preceding his great international breakthrough (with Persona in 1966), namely The Silence (1962). Rendering, in Bergman’s own words, ‘God’s silence’, the film also thematises absence, wordlessness, and the void in at least three additional senses: showing a child’s entry into the Symbolic Order, The Silence demonstrates the absence that is constitutive of this passage; giving an account of a specific relation between a master and his apprentice, the film shows a concrete example of the wordlessness at the core of their communication. Moreover, as an attempt to seek out the paternal figure, the film demonstrates the necessary void at the core of the new order – a community governed by silent praise.

Trzymając język za zębami: Nowy język Ciszy

Lata „środkowe” Ingmara Bergmana – od końca lat 50. do początku lat 70. XX wieku – były okresem wielkiej kreatywności, ale zarazem nieodwracalnej destrukcji na polu prywatnym i artystycznym. Niniejszy artykuł nawiązuje do filmu bezpośrednio poprzedzającego wielki międzynarodowy przełom artysty (filmem Persona w 1966 roku), a mianowicie do Ciszy (1962). Realizując, według słów Bergmana, „ciszę Bożą”, film ten podejmuje tematykę nieobecności, bezsłowności i pustki w co najmniej trzech dodatkowych znaczeniach: ukazując wejście dziecka do Porządku Symbolicznego, ukazuje nieobecność jako kluczową dla tego fragmentu; relacjonując specyficzną relację mistrza i ucznia, wskazuje na konkretny przykład bezsłowności leżącej u podstaw ich komunikacji; i wreszcie, podejmując próbę poszukiwania ojcowskiej figury, film odsłania konieczną pustkę jako zaczyn nowego porządku: wspólnoty rządzącej się niemą pochwałą.

Pobierz plik PDF.