Giuseppe Milan - Budowanie procesów międzykulturowych w trudnych czasach. Propozycja według myśli i dzieła Chiary Lubich
Myśl i dzieło Chiary Lubich mają istotne znaczenie dla edukacji międzykulturowej. Mistyczka ma znaczący wkład teoretyczny i praktyczny – wzmocniony bardzo spójnym świadectwem jej życia – w uczenie ludzi bycia „międzykulturowymi” zarówno indywidualnie, jak i jako grupy o specyficznych tożsamościach zbiorowych i kulturowych. Całe jej doświadczenie można określić jako doświadczenie edukacji w dialogu, dialogu mikro-makro, który rozwija się, począwszy od wyzwania, jakie stawia każda relacja międzyosobowa, która z czasem rozszerza się na obszary relacji politycznych, międzykulturowych, międzyreligijnych. W tym artykule przeanalizowano kilka aspektów codziennej rzeczywistości międzykulturowej, która stawia wyzwania światu edukacji, i – przyjmując wymagającą perspektywę interkulturowości – przebadano niektóre propozycje Chiary Lubich: są one osadzone na idei osoby-dialogu, osoby-relacji, osoby-międzykulturowości. Te wypracowywane wskazania, metodologicznie zasadnicze w przechodzeniu od rzeczywistości-wyzwania do celów wyznaczanych przez międzykulturowość, są czytelnie określone przez Lubich w jej fundamentalnym tekście Sztuka miłowania, w którym przedstawia „sekret” relacji międzyosobowej, społecznej, międzykulturowej – postawę niezbędną, która wyraża się w „konkretnej miłości”. Przytoczone zostały niektóre fragmenty przedstawiające podstawowe zasady pedagogicznego odniesienia Chiary Lubich, zaczerpnięte z jej tekstu Człowiek-świat (1972), z przemówienia w Paryżu 17 grudnia 1996 r. z okazji przyznania jej Nagrody UNESCO za Wychowanie dla pokoju oraz z lectio magistralis, która odbyła się w Waszyngtonie 10 listopada 2000 r. z okazji przyznania jej tytułu doktora honoris causa w zakresie pedagogiki.
Building Interculturality in Difficult Times. Chiara Lubich’s “Thought-Life” Proposal
The thought and action of Chiara Lubich are very important for intercultural education. She has given us many theoretical and practical tools – reinforced by the testimony lived with the greatest coherence – to learn to be intercultural as people, but also as groups, as specific collective and cultural identities. Her experience can be told as an experience of education in dialogue, a micro-macro dialogue that unfolds from the immediate challenge of interpersonal relationships to widen to the areas of political, intercultural, interreligious relations. This article analyses some aspects of today’s multicultural reality, which challenges the world of education, and – assuming the demanding perspective of interculturality – examines some of Chiara’s proposals, which are based on the idea of a person-dialogue, person-relationship and intercultural person. These proposals, methodologically essential in the transition from reality-challenge to the goals indicated by interculturality, are effectively communicated by Lubich in his fundamental book “The Art of Loving”, in which she presents the secrets for interpersonal, social, intercultural relations, the inescapable attitudes that are configured as “concrete love”. Some passages are here quoted that present the pedagogical principles of reference according to Chiara Lubich, taken from the lecture entitled “Uomo-Mondo” (1972), from the lecture held in Paris on December 17, 1996, when she received the UNESCO prize for “Peace Education”, from the lectio magistralis held in Washington on 10th November 2000 (Honorary doctoral Degree in Education from The Catholic University of America).